Τα 6 προβλήματα που υπάρχουν στα 3D shooters (και που επιτέλους βρήκαν τη λύση τους)
Όλοι μας λίγο ή πολύ μεγαλώσαμε με τα first-person shooters. Μερικοί από μας μάλιστα θυμόμαστε τα τετραγωνισμένα pixels στους διαδρόμους και τα σκηνικά του Doom που μόλις μετά βίας ξεχωρίζαμε τις φιγούρες των τεράτων. Πολλοί από εμάς ξεχαρβαλώσαμε πολλά πληκτρολόγια προσπαθώντας να συντονιστούμε με τα πολλά κουμπιά που χρειαζόταν για να στοχεύσουμε και ταυτόχρονα να κινηθούμε και να πυροβολήσουμε. Όλοι μας διαλέξαμε τα πιο φοβερά όπλα στην ιστορία των video game με τα οποία θα εξολοθρεύαμε επιτέλους αυτούς τους απαίσιους εξωγήινους με τα τρία μάτια ή τους δεινόσαυρους που έφυγαν από το πάρκο και μας κυνηγούν με περισσό πάθος για να μας φάνε και μείς με τα όπλα μας να τους πυροβολούμε με τρόμο διασχίζοντας ατέλειωτες πεδιάδες και φωνάζοντας Αέρα με τσαμπουκαλίστικη διάθεση μιμούμενοι τους προγόνους μας. Πολλοί από εμάς παίζανε το Blood που ακόμα και το ανοιγόκλειμα των ματιών μας κατά τη διάρκεια των μαχών σήμαινε βέβαιη αυτοκτονία. Πυροβολήσαμε τόσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια που ακόμα και το Duke Nukem φαντάζει στη μνήμη μας σαν ένα καλό παιχνίδι από το παρελθόν. Και με όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο άγριο πυροβολητό και σε κάθε διαθέσιμη κονσόλα που υπήρχε και υπάρχει μπορώ να σας πω ένα πράγμα με απόλυτη σιγουριά: ό,τι όχι μόνο το Splatoon στο Wii U είναι ένα υπέροχο παιχνίδι … αλλά ότι είναι ο απόλυτος σωτήρας του είδους.
#6. Μας έσωσε από τους ηλίθιους
Το ενεργοποιημένο voice-chat με το καλημέρα όταν παίζεις multiplayer είναι καθεστώς. Μπορεί κάποτε να εξυπηρετούσε τον αρχικό χαβαλέ ως νέα τεχνολογική επίδειξη αλλά πλέον έχει καταλήξει να γίνεται κατάχρηση και να ακούς 10 βωμολοχίες ανά δευτερόλεπτο που απειλούν αν σε σκοτώσουν μέσω του παιχνιδιού λούζοντάς σε με όποια απίθανη βρισιά μπορείς να φανταστείς. Οι ομάδες που απαρτίζονται από επαγγελματίες παίχτες παίζουν με φίλους πλέον σε πριβέ πάρτυ-chat rooms. Οι μόνοι που κάνουν θόρυβο στα chat rooms που προσφέρονται απ’ευθείας από τα παιχνίδια που τα υποστηρίζουν είναι:
α) αυτοί που χρησιμοποιούν το μικρόφωνο για να τσιρίξουν χωρίς λόγο και αιτία
β) τα παραμελημένα παιδιά από τις οικογένειές τους που επιθυμούν διακαώς να στρέψουν την προσοχή επάνω τους για λίγη δημοσιότητα
γ) αυτά τα ίδια τα παραμελημένα παιδιά που μετά από 30 χρόνια δεν έχουν ακόμα καταλάβει στους πόσους θανάτους πετυχαίνεις τα πολυπόθητα achievements.
To voice-chat στο multiplayer θα έπρεπε κανονικά να είναι κλειστό με το που ξεκινάς να παίζεις. Έτσι, έχεις την δυνατότητα μόνο αν το θέλεις να το ενεργοποιήσεις. Με τον ίδιο τρόπο που μπορείς να διαβάσεις τα σχόλια σε ένα video στο Youtube μόνο αν το θελήσεις. Το να έχεις παντελή έλλειψη δυνατότητας συνομιλίας δεν θα σταματήσει μερικούς από το να συνεχίσουν να είναι μαλάκες αλλά τουλάχιστον οι γρήγοροι αγώνες στο Splatoon και η ταχύτατη εναλλαγή των συμπαιχτών σημαίνει ότι ποτέ δεν θα μείνεις στην ίδια ομάδα με κάποιον ηλίθιο για πολύ χρόνο.
#5. Μας έσωσε από αχρείαστους φωτορεαλισμούς
Τα πιο διάσημα shooters περιορίζονται στο χρονικό πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, ξοδεύοντας ολοένα και περισσότερα χρήματα και χρόνο σε απίστευτα εξειδικευμένα χαρακτηριστικά που δεν ενδιαφέρουν κανέναν και που χαντακώνουν ολόκληρη τη βιομηχανία των video games.
Κουνήθηκαν όλες οι τρίχες του άγριου πολεμιστή όσο θα έπρεπε με τον αέρα ή πρέπει να τοποθετήσουμε περισσότερα εφέ κίνησης στα μαλλιά του; Φάνηκαν όλα τα μπιμπίκια στη φάτσα του αλαφιασμένου τέρατος που μας κυνηγά ή θα πρέπει να βάλουμε περισσότερα για να το δείξουμε βλογιοκομμένο; Το lip gloss άραγε της ξανθιάς πολεμίστριας σε στυλ Ζήνας δείχνει και τις 50 αποχρώσεις του ροζ κραγιόν στα χείλη της καθώς εξαφανίζει με το όπλο της σαράντα διμοιρίες κακομοίρηδων στρατιωτών ή να της προσθέσουμε λίγο ακόμα γυαλάδα και να της ασπρίσουμε τα δόντια με boom filtering για να ζηλέψει ακόμα και η colgate;
Οι γραφικές βελτιώσεις που επιχειρούνται στα σύγχρονα video games δεν εφαρμόζονται μόνο σε βάρος του gameplay. Στην πραγματικότητα το καταστρέφουν. Τα παιχνίδια κυκλοφορούν στην αγορά με πανέμορφα γραφικά αλλά ημιτελή ως προς το gameplay. Τι να σου κάνουν τα χιλιάδες επί των χιλιάδων καλογυαλισμένων εφέ που βλέπεις στα trailer της έκθεσης Ε3. Οι πανάκριβες παραγωγές που σκοπό έχουν να φαίνονται οι κόσμοι βαρετά ρεαλιστικοί στραγγαλίζουν την ελευθερία πολλές φορές των παιχτών με το να είναι υποχρεωμένοι να βαδίζουν σε έναν περιορισμένο και προκαθορισμένο διάδρομο. Ξοδεύουν τόσα πολλά χρήματα για να μετατρέψουν τα video games σε κινηματογραφικές ταινίες που προσλαμβάνουν πρωτοκλασάτους ηθοποιούς και νομίζουν ότι αυτό είναι καλό.
Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει νόημα να αναπαράγεις υπερ-ρεαλιστικά γραφικά, πολύπλοκους υπολογισμούς εφέ κίνησης και υπέρμετρα ακριβείς προσομοιώσεις εκρήξεων όταν αυτό που μένει στο παιχνίδι είναι λιγότερα διαδραστικά στοιχεία στην οθόνη ακόμα και από ένα επίπεδο στο Pac-Man από τη δεκαετία του ’80.
To Splatoon χρησιμοποιεί κατά κόρον την τεχνολογία φυσικής προσομοίωσης υγρών ως βασικό χαρακτηριστικό στο gameplay του και αποτελεί στην ουσία πραγματική τεχνολογική πρωτοπορία σε σχέση με όλα τα Gear Of Dutyfield μαζί. Οποιοδήποτε άλλο shooter της αγοράς στο τέλος κάθε πίστας αραδιάζει κινηματογραφικά video αντί να προσφέρει καινούργιες προκλήσεις με νέες στρατηγικές. Στα Modern Warfare σκοτώνεις κάποιον και η διαφορά στο gameplay μεταξύ του Modern Warfare 1 και 2 είναι ότι το ρούχο που φοράς θα έχει πιο έντονο αίμα, με πιο πολύ γυαλάδα, μερικές παραπάνω τσακίσεις στο ύφασμα και το χώμα θα φαίνεται λίγο πιο φυσικό. Αυτή είναι στην ουσία η εξέλιξη. Από την άλλη, το Splatoon και η τεχνολογία φυσικής προσομοίωσης υγρών προσαρτημένη στο βασικό gameplay πολύ απλά δεν θα ήταν δυνατό σε προηγούμενης γενιάς κονσόλα.
Οι ομάδες στο Splatoon έχουν στη διάθεσή τους διαφορετικά χρώματα σε κάθε γύρο και έτσι δεν μένεις κολλημένος μόνο με κόκκινο ή μπλε. Επιτέλους ένα shooter στο οποίο δεν νιώθεις ότι πάσχεις από αχρωματοψία αφού παραδοσιακά σε κάθε παιχνίδι τέτοιου τύπου βλέπεις μόνο εκατοντάδες αποχρώσεις του καφέ και του γκρι. Επιτέλους ένα shooter στο οποίο η οθόνη γεμίζει με τόσα κιλά χρώμα λειτουργώντας απενοχοποιητικά και ενώ μοιάζει με παιδικό κινούμενο σχέδιο στην ουσία είναι πιο επαγγελματικά διαδραστικό shooter από οποιοδήποτε άλλο της αγοράς.
#4. Μας έσωσε από τη βαρεμάρα
Τα περισσότερα παιχνίδια στην κατηγορία shooters ξεκινούν με ένα σενάριο καρμπόν. Οι πιο σκληροτράχηλοι πολεμιστές στον κόσμο κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση συνήθως κάπου στο μέσο της πρώτης πίστας αφού έχουμε εξοικειωθεί με τον χειρισμό. Και αυτή η στρατηγική τοποθέτηση του πρώτου κύματος εχθρών γίνεται επίτηδες σε αυτό το σημείο ώστε αν χάσεις να ξαναρχίσεις από την αρχή της πίστας και να επαναλάβεις τη διαδρομή Α (εκκίνηση) προς Β (μέση της πίστας) ξανά και ξανά μέχρι να πετύχεις τη δοκιμασία. Αποτελεί μεν μια παραδεκτή τακτική στον σχεδιασμό ενός shooter παιχνιδιού η οποία όμως βασίζεται καθαρά στο όνομα της βαρετής επανάληψης αντί σε ευρηματικό και νευρώδες ρυθμό ανάπτυξης του gameplay. Μερικά από τα παιχνίδια του είδους σου επιτρέπουν να δημιουργήσεις σημεία στα οποία διακτινίζεσαι όταν χάσεις για να αποφύγεις την επανάληψη αλλά κι αυτός ο τρόπος αποτελεί μάλλον παρωδία παρά ευρηματικό gameplay.
Οι ομάδες που μάχονται στο Splatoon δεν κερδίζουν με το να εξολοθρεύουν τους αντιπάλους, κερδίζουν με το να χρωματίζουν το μεγαλύτερο μέρος του εκάστοτε χάρτη (ή στρατηγικά σημεία αν πρόκειται για ranked matches). Το να χρωματίσεις απαιτεί μπογιά και ο χαρακτήρας σου μπορεί να μεταμορφωθεί σε καλαμάρι ώστε να κολυμπήσει με ταχύτητα μέσα από την μπογιά και ταυτόχρονα να γεμίσει και τα χρωματοπίστολα ή να κρυφτεί μέσα σ’αυτήν. Αυτό στην ουσία σημαίνει ότι κάθε βήμα είναι σημαντικό αντί του να ανησυχείς να πολεμάς κάθε φορά απλά τους 2 – 3 στρατιώτες που θα τυχαίνει να βρίσκονται κάπου κοντά σου. Σ’αυτό το παιχνίδι ο «έλεγχος περιοχής» δεν χρησιμοποιείται για το θεαθήναι αλλά είναι θεμελιώδης δύναμη στον κόσμο του παιχνιδιού.
Δεν θα δεις ποτέ το χρόνο να περνά χωρίς να κάνεις κάτι ουσιώδες. Κάθε δευτερόλεπτο και κάθε σου κίνηση αποκτά ιδιαίτερη σημασία στην επίτευξη της επιθυμητής νίκης. Κάθε δευτερόλεπτο υπολογίζεις τον τρόπο στόχευσής σου για να καλύψεις όσο το δυνατό μεγαλύτερη περιοχή με την μπογιά σου. Χρωματίζοντας κάθετες επιφάνειες δεν κερδίζεις πόντους αλλά σου επιτρέπει να φτάσεις σε ψηλότερα σημεία του χάρτη. Μια τεράστια επιλογή παραμέτρων από όπλο σε όπλο σου επιτρέπει να αποφασίσεις τον τρόπο με τον οποίο θα χρωματίσεις μια περιοχή, την ποσότητα της μπογιάς και την πυκνότητα των ριπών και ταυτόχρονα σου επιτρέπει να χρησιμοποιήσεις αυτές τις δυνατότητες τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού τόσες πολλές παράμετροι gameplay που το μυαλό σου πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση. Και σαν το κερασάκι στην τούρτα αν στιγμιαία ηττηθείς μπορείς με το άγγιγμα της οθόνης του χειριστηρίου σου να συνεχίσεις από εκεί που βρίσκεται ένας συμπαίχτης σου για να συνεχίσεις απρόσκοπτα το καταστροφικό, χρωματικό σου έργο.
Μετά από τα πανομοιότυπα 10 εκατομμύρια deathmatches που έχουμε βιώσει όλα αυτά τα χρόνια στα shooter παιχνίδια έχουμε επιτέλους να κάνουμε με μια φρέσκια ιδέα. Να μην παρεξηγηθώ όμως, τα CloneShooter 4: Modern 3: Black Ops 2: Και Λοιπά Και Λοιπά προσφέρουν αρκετή διασκέδαση. Αλλά με το Splatoon η διασκέδαση επαναπροσδιορίζεται σε καινούργια και υψηλότερα επίπεδα.
#3. Μας έσωσε από τους ακίνητους σκοπευτές
H κατάρα των ακίνητων παιχτών υπάρχει από τότε που πρωτοξεκίνησαν τα shooters. Εννοείται ότι το να μπορείς να στοχεύσεις με ένα όπλο είναι αρκετά σημαντικό αλλά οι περισσότεροι παίχτες-σκοπευτές εξειδικεύονται στην στόχευση μόνο όταν κατορθώσουν με ακρίβεια χιλιοστού να φέρουν το στόχαστρο στις συντεταγμένες Χ-234, Υ-745 σε 4 δεύτερα γρηγορότερα από οποιονδήποτε άλλο. Αυτό μοιάζει περισσότερο με αγώνισμα στους Ολυμπιακούς αγώνες όπου κάθε αθλητής σε κάθε άθλημα πρέπει ταυτόχρονα να είναι επαγγελματίας στην ρίψη ακοντίου. Με άλλα λόγια, οποιαδήποτε άλλη ικανότητα πετιέται στα σκουπίδια από τη στιγμή που αν κάποιος περάσει από αυτή τη συντεταγμένη που έχει μαρκαριστεί από τον ακίνητο σκοπευτή υπογράφει τον ακαριαίο θάνατό του.
Από τη στιγμή που δεν μπορείς ελεύθερα να κάνεις μια στροφή 180 μοιρών για να δεις το περιβάλλοντα χώρο, να τρέξεις, να κρυφτείς και να πυροβολήσεις τον εχθρό που θα ανταμώσεις ποια είναι η χαρά του να παίζεις ένα παιχνίδι σκοποβολής; Για ποιο λόγο θα πρέπει όλα τα shooters, όπως το Call Of Duty, να εστιάζουν στην ακριβή στόχευση κεφαλιών για να σε επιβραβεύουν και να σε προτρέπουν να παραμένεις σαν ακίνητο άγαλμα;
Το οπλοστάσιο μικρής εμβέλειας στο Splatoon εμπεριέχει και αυτό μία δόση σκοποβολής με την έννοια που χρησιμοποιείται και στα υπόλοιπα στρατιωτικά shooters αλλά δεν σταματάει εκεί. Το αντίθετο μάλιστα. Η σκοπευτική εμβέλεια και οι τρόποι στόχευσης είναι πολλοί και διαφορετικοί, ενώ η κύρια έμφαση δίνεται στην ομαδική εργασία και την επιλογή της κατάλληλης τοποθέτησης του χαρακτήρα που ελέγχεις στο εκάστοτε περιβάλλον. Ο χάρτης του Gamepad είναι διαδραστικός και σου επιτρέπει να αποφασίσεις σε κλάσμα δευτερολέπτου που να πας και χωρίς πολλά λόγια. Αν κάποιος εχθρός βρίσκεται σε περιοχή που είναι βαμμένη ήδη με το χρώμα του, άστον και πήγαινε εκεί που πρέπει να μαρκάρεις την περιοχή με το χρώμα της ομάδας σου. Την μεγαλύτερη ικανοποίηση την λαμβάνεις όταν αφήνεις έναν μοναχικό σκοπευτή να παραμένει ακίνητος σε ένα σημείο για να περιμένει πότε θα περάσει κάποιος άτυχος από μπροστά του ενώ εσύ την ίδια στιγμή θα μεγαλουργείς και θα βάφεις την περιοχή με το χρώμα της ομάδας σου. Το Splatoon δημιούργησε έναν μηχανισμό μάχης όπου το να παραμένεις ακίνητος και να περιμένεις τον αντίπαλο να περάσει μπροστά σου απλά δεν λειτουργεί. Για άλλη μια φορά η Nintendo τα κατάφερε εκεί που οποιοδήποτε άλλο shooter δεν τα έχει καταφέρει από την κυκλοφορία του πρώτου shooter δεκαετίες πριν.
#2. Μας έσωσε από τους άσκοπους θανάτους
Τα καλύτερα shooter στην αγορά διαθέτουν πολλαπλούς τρόπους βαθμολόγησης ενός παίχτη. Το Battlefield 3 επιβραβεύει την ομαδική δουλειά, την εξερεύνηση και την ανανέωση προμηθειών με επιπρόσθετους τρόπους καθώς και το Team Fortress 2.
Υποστηρίζουν όμως ακόμα και σήμερα το ίδιο σύστημα αξιολόγησης διαφορετικών βαθμίδων εκτελεστών. Η μόνη στρατηγική επομένως που προτείνουν είναι η επιθετική. Ακόμα και όταν καλείσαι να κατακτήσεις ένα σημείο στρατηγικού ενδιαφέροντος ή να επιστρέψεις τα λάφυρα πολέμου στις κατακτημένες περιοχές σου στην πραγματικότητα το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι απλά να κινείσαι και να σκοτώνεις αδιακρίτως. Μπορεί να σου προσφέρουν τη δυνατότητα αλλαγής στο gameplay αλλά αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι είτε ονομάσεις τις αποστολές «capture» είτε τις ονομάσεις «return a flag» αυτό που στην ουσία κάνεις είναι να χρησιμοποιείς πάντα την ίδια στρατηγική: να σκοτώνεις εχθρούς ξανά και ξανά. Στο Splatoon όμως το να σκοτώνεις κάποιον (σε αυτή την περίπτωση το να πετυχαίνεις κάποιον με την μπογιά σου) τον μετακινεί απλά πίσω στην αρχική του βάση. Η μόνη επίδραση που έχει στη βαθμολογία σου είναι στην ουσία στην ικανότητά σου να σε σταματά για συγκεκριμένο χρόνο να χρωματίζεις απρόσκοπτα το περιβάλλον σου δίνοντάς σου κίνητρο να παραμένεις ζωντανός για όσο περισσότερο χρόνο μπορείς.
Δεν βρίσκεσαι εδώ μόνο για να σκοτώνεις, είσαι εδώ για να κάνεις μια πολύ πιο σημαντική εργασία. Το να μάχεσαι είναι σαφώς μερικές φορές επιβεβλημένο αλλά δεν είναι η μόνη στρατηγική που επιτρέπει το παιχνίδι να αναπτύξεις και σίγουρα παίζοντας μόνο επιθετικά δεν υπάρχουν και πολλές εγγυήσεις ότι η προσπάθειά σου θα στεφθεί με επιτυχία. Το να απομακρυνθείς από τον κίνδυνο είναι πολλές φορές προτιμότερο για να μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα μέχρι το τέλος. Το Splatoon δεν είναι απλά ένα video game. Το Splatoon είναι ένα αρχικό μάθημα πραγματικής ηθικής συμπεριφοράς κυρίως για τους νεότερους παίχτες και ταυτόχρονα ένας απολαυστικότερος τρόπος προσέγγισης gameplay που σε απογειώνει ανεβάζοντας επικίνδυνα την αδρεναλίνη.
#1. Splatoon. Το video game που επαναπροσδιορίζει την κατηγορία shooters μετά από δεκαετίες
Συνήθως ακούμε τον πλανόδιο πωλητή από το ξεχαρβαλιασμένο Ντάτσουν να φωνάζει από την ντουντούκα του ότι πουλάει καρπούζια ΑΑ εννοώντας ότι είναι πρώτης διαλογής ή άριστης ποιότητας. Στον κόσμο των video games όταν λέμε ΑΑΑ εννοούμε παιχνίδια πολύ καλής ποιότητας και ακριβής παραγωγής που συνήθως χρειάζονται χρόνια για να σχεδιαστούν και να διατεθούν στην αγορά. Είναι μάλιστα τόσο ακριβές οι παραγωγές των video game που αποκαλούνται ΑΑΑ που πολλές φορές ξεπερνούν και το budget Χολλυγουντιανής ταινίας. Αυτός είναι και ο λόγος που επιβάλλεται η διαφήμισή τους να είναι μεθοδική και να αποφέρει καρπούς. Όμως μέσα από την επαναλαμβανόμενη αισθητική των παιχνιδιών για φωτορεαλιστική βία και την μανία να απεικονίζονται φουσκωτοί στρατιώτες έχουν αποκλείσει από τα shooters ένα μεγάλο μέρος κοινού: τα παιδιά και τις γυναίκες. Οι κατασκευαστές αυτού του είδους των video games παρ’όλο που θα ήθελαν να συμπεριλάβουν και γυναικεία μοντέλα έχουν εγκλωβιστεί στο αντρικό μιλιταριστικό μοντέλο που οι ίδιοι έχουν συντηρήσει εδώ και χρόνια και πλέον φοβούνται να αναστατώσουν το υπάρχον fanbase. Στο Splatoon, η πρώτη σου επιλογή είναι αν θες να παίξεις ως αγόρι ή κορίτσι. Η δεύτερη επιλογή είναι το χρώμα του δέρματός σου. Τόσο απλά και τόσο ακομπλεξάριστα. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι σε κάθε παιχνίδι.
Το γεγονός ότι τις προαναφερθείσες επιλογές δεν μπορείς να τις βρεις σε κάθε παιχνίδι είναι απαράδεκτο. Είναι γελοίο για παράδειγμα ότι ένα παιχνίδι όπως το Gears of War δεν μπορεί να ανεχθεί μία αλλαγή φύλου του πρωταγωνιστή.
Υπάρχει όμως και ηλικιακός αποκλεισμός στα video games. Ένας τίτλος όπως το Team Fortress 2 για παράδειγμα που είναι από τα πιο διασκεδαστικά και φιλικά προς το χρήστη shooter δεν μπορεί να παιχθεί σε οικογενειακό περιβάλλον από τη στιγμή που πρέπει να πυρπολείς κατασκόπους με ηλεκτροφόρα τσεκούρια. Το Splatoon επιτρέπει στους γονείς να παίξουν μαζί με τα παιδιά τους. Εισάγει την επόμενη γενιά στα shooters. Ο Mario εισήγαγε μια ολόκληρη γενιά και βάλε στα video games. Τώρα η Nintendo επεκτείνει ξανά την αγορά. Το τέλειο shooter που γεφυρώνει την παλιά με τη νέα γενιά. Η Nintendo με το Splatoon ταρακούνησε την βιομηχανία των video games και το έκανε με τον μαγικό τρόπο που μόνο εκείνη γνωρίζει προς έκπληξη για μία ακόμα φορά όλων των ανταγωνιστών της.